Prolog

Podniosła głowę, kiedy z pochmurnego nieba zaczęły skapywać lodowate krople deszczu. Stała tak bezmyślnie, wgapiając się w osłonięte ciemnymi obłokami sklepienie. Nawet nie zauważyła, że niewinne krople przekształciły się w ostre igły tnące powietrze i rozbryzgujące się na jej policzkach i nagich przedramionach. Miała na sobie tylko bokserkę i skórzaną kurtkę, a długie nogi dziewczyny okrywał materiał dżinsowych spodni. Na stopach nosiła zamszowe botki, które szybko przemokły wodą. Jasnobrązowe fale jej włosów szybko przesiąknęły deszczem. Oklapły, ciemniejąc i przyklejając się do jej policzków, czoła i szyi. Blade policzki nabrały rumieńców od uderzających w nie deszczowych igieł. Zadrżała, czując okalające ją zimno, mimo to nie zrobiła kroku w przód. Mrużyła jedynie oczy przed naporem deszczu. Dopiero kiedy szum wokoło przeszył grzmot, dziewczyna zaczęła iść przed siebie. Nie miała konkretnego celu. Po prostu szła, nie oglądając się w tył. Nie chciała znów tego widzieć. Niebezpiecznego piękna, które jednocześnie ją pociągało, ale i odrzucało. Wiedziała, że gdy tylko odwróci głowę i spojrzy w miejsce, z którego starała się uciec, zacznie się wahać. Zacznie się przełamywać, zastanawiać, czy dobrze robi... Jednak przecież ona już wybrała! Bezpieczeństwo siostry kosztem własnego. Tylko ona się liczyła, tylko jej chciała zapewnić szczęśliwy byt w świecie pełnym niebezpieczeństw. Przyspieszyła kroku, słysząc ciężki chód za sobą. Objąwszy się ramionami, zaczęła przeklinać w myślach swój wybór. Chcąc zapewnić siostrze bezpieczeństwo, nie powinna była jej opuszczać. Szybki krok przeistoczył się w bieg. Nie wiedziała już, czy z jej policzków skapują krople deszczu, czy też były to łzy. Wiedziała jednak, że nie chce więcej wracać w to miejsce; że nie chce więcej wracać do niego.
Kruk zawsze pozostanie Krukiem.